مدح و مناجات با امام حسن عسکری علیه‌السلام
مشکـین زلفـت شد سر خـط خـبرها پـیـچـیـدگـیـش عـلت جـلـب نـظـرها وقتی که حیدر باغبان باغ زهراست قـطعا طبیـعی باشد اینگـونه ثـمرها جلوه نـمـودی و از این جلـوه نمایی گوشه نشین گـشتـند مجـموع قـمرها در معرض تیـر نگـاهـت می‌نـشیـنم تـأمـین امـنـیت کـنـد گاهی خـطرها پـرواز در آب و هـوای سـامـرایـت امـیــد و آمـال تــمـام بـال و پَـر هـا دلـدادگی و دلـسـپــردن کــار مـاهـا کـار تو هـم تـبـدیـل نـوکـرها به آقـا غیر از در این خـانه‌ات جایی ندارم من میـثـم عـشق شـمایم سر به دارم ایـل و تـبـار و نـسل در نـسلِ تو آقا هـسـتم غـلامت با همه ایل و تـبارم مِی خوردم و میخـانه‌ها را رفتم امّا سـر از خـمـار عـاشـقـیت بر نـدارم ویرانه بودم تا نگاه تو به من خورد از بــرکـتـش حــالا دلـی آبــاد دارم از آن زمان که روزیم دست تو افتاد سـکـه شـده الـحــمـدلله کـارو بــارم رد کردن سائل ز درگاهت محال است آقـا گـدایی از شـما اوج کـمال است آقــا بــرای هــر دلـی دلـــدار بـایـد وقـت کـرامت‌ها گـدا هـوشـیـار باید چونکه ندارم در بساطم جـنس نابی کـهـنـه کـلافـی بـر سـر بـازار بـاید باده ز تاک عسکری گیراست خیلی پس جـام آن سـاقـیِ کـهـنه کـار باید طوری خرابت کشته‌ام که خود بسازی این ساختن ورنه دو صد معمار باید سر می‌دهـم پـای تو بی اما، اگـرها شـاید نـدارد حرف من، ایـنـبار باید خانه دهی من را به شهـر سامرایت یا که عنایت کن به ما رزق شهادت قـطره شود واصل به دریـا آخر سر مجـنـون بمـاند فـکـر لـیلا آخـر سر جایی که درماندم صدا کردم حسن جان نـوکـر بـیـارد رو بـه آقـا آخـر سـر در ابــتــدای راهــم و بـایـد بــمـانـم با لطـف زهـرا پـای تو تا آخـر سر هـر سـال گـفـتم سـامـرای تو می‌آیم امـا دوبـاره مــانـده‌ام جـا آخـر سـر من اربعین هر جا سلامی عرض کردم دادم سـلام بــر شـمـا را آخــر ســر امـشب بـرای ما ابالـمـدی دعـا کـن این مرتبه عجل فرج را تو صدا کن |